[dropcap style=”font-size: 60px; color: #9b9b9b;”]H[/dropcap]et motto van de jongerencommissie JCVE is ‘samen groeien, altijd doorgaan’. Een motto dat niet alleen voor een jongerencommissie geldt, maar veel verder reikt. Een motto dat je op verschillende vlakken in je dagelijkse leven voor ogen kan houden. Een motto dat door de Islam door verschillende visies belicht, versterkt en aangemoedigd wordt. Toch is het een motto waar we niet altijd even goed bij stilstaan.

Samen groeien kan je op verschillende manieren doen. Die ene jeugdvriend waarmee je samen bent opgegroeid, je jongere zusje waar je altijd mee zult blijven groeien. Soms gebeurt het zonder dat je het doorhebt. Mensen kruisen je pad, maken deel uit van je leven en verdwijnen soms weer. Je groeit samen door een bepaalde periode waarbij de een de ander aanvult met alle gevolgen van dien. Emoties, frustraties maar ook geduld en resultaat. Dit kan op je werk en school spelen, tussen familieleden en vriendschappen, maar ook bij een jongerencommissie als deze. Een ieder heeft verschillende factoren meegekregen die hem leren met deze situaties om te gaan. En ons motto kan daar alleen maar meer aan bijdragen.

Maar na ‘samen groeien’ komt er een komma: ‘Altijd doorgaan!’ Wanneer de genoemde situaties zich voordoen, gaat er voortdurend iets vooraf aan altijd doorgaan: Geduld! Wanneer wij geen geduld met elkaar hebben, wat dus ook geen begrip voor elkaar geeft, zullen wij zeker niet kunnen doorgaan. Het zal een hele kettingreactie tot gevolg hebben met als enig resultaat: geen resultaat! Het belang van sabr, geduld, blijkt onder meer uit de volgende verzen:

[quote]“Allah houdt van degenen die geduldig volharden.” [/quote]
(3:146)

[quote]“En weest geduldig en volhardend. Want Allah is met degenen die geduldig volharden.” [/quote]
(8:46)

Wanneer wij op welk vlak dan ook willen slagen en resultaat willen boeken, hebben wij verschillende doelen voor ogen en verschillende middelen die ons blijven stimuleren om door te gaan. Het belangrijkste dat we ons voor ogen moeten houden, is dat we alles voor de zaak van Allah doen. Studie afmaken? Vriendschappen versterken? Familiebanden onderhouden? Vrijwilligerswerk? Iedereen kan deze lijst voor zich zelf aanvullen. Laat een ieder van ons dat doen met de volgende hadith in gedachten!

[quote]“De gelovigen zijn in hun onderlinge genade, liefde en vriendelijkheid als één lichaam. Wanneer een deel van het lichaam (aan ziekte) lijdt, dan is het hele lichaam betrokken in de vorm van slapeloosheid en koorts.” [/quote]
(Al-Bukhari)

[dropcap style=”font-size: 60px; color: #9b9b9b;”]S[/dropcap]teeds vaker kom ik vrienden en kennissen tegen, die me dan vrolijk op de schouder meppen en groeten met ‘heej, hallo, hoi!!’. Apart, want dezelfde vrienden en kennissen groeten mijn ouders, hun ouders en andermans ouders, de slager op de hoek en de bakker in de straat op een heel andere manier. Zij worden niet om de oren geslagen met ‘hoi’ en ‘dag’, maar krijgen een waardig “Assalaamoe Alaikoem” te horen. Why? Waar zit het verschil in? Is het geven van de salaam soms ouderwets en enkel nog toebedeeld aan de ouderen onder ons? Of is het niet stoer meer? Schaamt men zich voor het uitspreken van deze woorden in bijzijn van anderen?

Ja, ik ken het hoor. Dan zit ik op het werk, word ik gebeld door mijn moeder en neem ik op met “Assalaamoe Alaikoem”.. zou je mijn collega’s eens moeten zien kijken! Ik hoor ze bijna denken: “Hé, wat brabbelt zij nou weer?!”. En ja, als ik een gemengd groepje vriendinnen tegenkom en de moslima’s met de salaam begroet, krijg ik ook rare blikken van de rest. But, who cares! Als zij eens wisten welke zegeningen er in deze manier van groeten lagen…

Zo zei Imraan bin Hoesain (moge Allah tevreden met hem zijn): “Een man kwam naar de boodschapper van Allah (Allahs vrede en zegen zij met hem) en zei: Assalaamoe Alaikoem. De boodschapper van Allah (Allahs vrede en zegen zij met hem) groette terug en de man ging zitten. Hij (Allahs vrede en zegen zij met hem) zei: ‘Deze man heeft de zegening van tien (goede daden) verdiend.’ Een ander kwam en zei: Assalaamoe Alaikoem wa rahmatoellah. Hij (Allahs vrede en zegen zij met hem) beantwoordde zijn salaam en de man nam zijn plaats. Hij (Allahs vrede en zegen zij met hem) zei: ‘Deze man heeft twintig verdiend’. Een derde persoon kwam en zei: Assalaamoe Alaikoem warahmatoellahi wa barakatoeh. De profeet (Allahs vrede en zegen zij met hem) beantwoordde zijn salaam en hij ging zitten. De boodschapper van Allah (Allahs vrede en zegen zij met hem) zei: ‘Deze man heeft dertig verdiend.’ (Aboe Dawoed en Tirmidhi; volgens imaam Tiermidie hadith hassan).

Deze prachtige, islamitische groet levert ons echter niet alleen zegeningen op, maar zorgt ook voor broeder- en zusterschap in de Islam. Want deze groet wordt over de hele wereld gebruikt door alle moslims, in welk land zij ook leven, van welk ras zij ook zijn of welke taal zij ook spreken. Als een moslim een medemoslim tegen komt en hem groet met de salaam, worden de harten van deze twee moslims met elkaar verenigd, ook al kennen ze elkaar niet. Welke andere groet is hiertoe in staat? Soubhanallah! Hierin ligt wederom de wijsheid van Allah besloten.

Ik kies ervoor om zegeningen te verdienen door de islamitische groet te verspreiden onder hen die ik ken en onder hen die ik niet ken. Ík kies ervoor om trots te zijn op de Islam, om me niet te verstoppen achter moderne kreten en de blikken van andere te trotseren. Want… ik vind islamitisch groeten eigenlijk wél STOER. En jij?

[dropcap style=”font-size: 60px; color: #9b9b9b;”]O[/dropcap]p de afdeling waar ik werk, werken vrijwel alleen autochtone Nederlanders die veelal ‘nergens in geloven’. Naar aanleiding van gebeurtenissen in de maatschappij en items in het nieuws, laait de discussie af en toe op over extreme moslims, ‘rare regeltjes’ en het geloof in God dat voor ‘domme mensen die op zoek zijn naar een doel in hun leven’ is. Wanneer er in het nieuws een item is over een meisje dat ontslagen is vanwege haar hoofddoek en daar vervolgens stennis over schopt, wordt er door een aantal collega’s gezegd dat ‘ze maar niet zo extremistisch moet doen en zich aan moet passen aan het leven in Nederland’. Wanneer ík mij in deze discussie meng, krijg ik te horen dat ik me niets van hen moet aantrekken. Ik ben namelijk ‘anders’, ik ben een ‘gematigde moslim’.

Gematigde moslim? Wat is een gematigde moslim? Het proeft een beetje als een belediging, als iemand die het maar matig doet in het geloof, niet de juiste skills heeft en maar voor de helft mag meedoen. Want dat is matig toch? Althans, dat herinner ik me van school. Niet echt geleerd voor een tentamen, een 5.5 gehaald en een opmerking van de docent: ‘Meid, deze toets heb je maar matig gemaakt. Volgende keer beter’. Dit doorspelend naar onze religie, betekent het dan dat een gematigde moslim maximaal een 6-je krijgt voor de manier waarop hij de islam praktiseert? Dan krijgt iemand die het lukt om alle regels naar behoren uit te voeren een 10. Die noemen we dan voor het gemak een extremist, want ja… daar moet ook een naamkaartje aan hangen natuurlijk. En degenen die de shahada hebben gedaan, zo af en toe bidden maar verder niet echt praktiseren? Die geven we dan een 1 of een 2. Het naamplaatje dat we eraan hangen wordt iets moeilijker… de termen gematigde moslims en extremistische moslim zijn namelijk al in gebruik; noemen we zo iemand dan maar een kafir?

Laten we hopen van niet. Laten we het cijfertjesstelsel wegdenken en de naamkaartjes weggooien. Want de gematigde moslim bestaat niet. Een moslim is simpelweg een moslim. Zodra jij de shahada uitspreekt en je onderwerpt aan Allah met de intentie om je islamitische plichten te vervullen, ben je een moslim. Want de essentie van de religie is het geloof in Allah, daarbij horende het geloof in de profeten, boeken, engelen, lotsbeschikking en de Dag des Oordeels. En ja, je imaan kan door de tijd heen verminderen en toenemen, maar dit maakt je niet minder of meer moslim. De mate waarin het je lukt om je te houden aan de regels, elke dag te bidden, netjes te zijn voor je medemens, sadaqa te geven, je gepast te kleden en ga zo maar door, kan onder invloed van omstandigheden veranderen. Dit maakt je niet minder moslim, dit maakt je een mens. Een mens die gelooft en die probeert om het geloof zo goed mogelijk te praktiseren waarbij je soms door diepe dalen moet en soms op hoge bergen staat.

[dropcap style=”font-size: 60px; color: #9b9b9b;”]W[/dropcap]achtend in een onbekend lunchcafé, op een vriendin die niet zo goed kan omgaan met het openbaar vervoer, genietend van mijn cappuccino, vallen voorzichtig de zonnestralen op mijn gezicht. Een grote glimlach verschijnt en mijn gedachten nemen de vrije loop. En zo kan je in de meest onverwachte situaties op inspiratie komen. In dit geval voor mijn eerste stuk voor de nieuwsbrief. Een nieuw begin voor mijn schrijven, in uitgerekend mijn lievelingsmaand maart.

Ik ben iemand die veel momenten aangrijpt om te beginnen aan een nieuwe start vol met goede voornemens. Voor velen gaan de goede voornemens en positieve toekomstperspectieven gepaard met iedere 1 januari. Voor mij zijn er veel meer ´1 januari´-momenten in het jaar. Einde van het weekend? Een nieuw begin. Tentamenperiode voorbij? Een nieuw begin. Vakantie afgelopen? Een nieuw begin. Of ik nou meer water ga drinken of op tijd ga beginnen met het leren van mijn tentamen, goede voornemens heb ik altijd.

Toch zijn er twee momenten in het jaar die er bovenuit springen qua goede voornemens, en niet minst onbelangrijk, het nakomen ervan: het einde van de maand Ramadan en het begin van de lente. Wanneer lucht naar lucht begint te ruiken. Wanneer je in de grote stad wakker wordt door het gefluit van de vogels. Waar je eerst in een muffe bus zat, krijg je nu opeens zin om te fietsen. Bevroren sloten hebben plaats gemaakt voor kuikentjes langs de weg. Takken zijn beladen met nieuwe knoppen en voorzichtige bloemen. Kleine kinderen leren voor het eerst fietsen en ouderen zijn weer volop aan het wandelen. Overal waar je komt is nieuw leven. Dit is mijn lievelingsmaand, een maand die al het leven opnieuw leven inblaast. Elke dag proberen of je je winterjas al kan wegstoppen, met vele verkoudheden tot gevolg. Je zonnebril meenemen voor het geval de zon tevoorschijn komt. Afspreken een terrasje te pakken terwijl je nog steeds een wollen sjaal om je nek hebt hangen. Overal waar je kijkt zie je dat iedereen vrolijker is, en meer energie heeft voor nieuwe dingen. Tijdens het schrijven van dit stuk vraag ik me af aan wat voor goede voornemens ik zal beginnen, wanneer de lente aanbreekt. Dat ik er aan ga beginnen is zeker, alleen ben ik dit keer niet gebonden aan een tijdslimiet. Weekenden worden door weekenden opgevolgd, maar de lente door de zomer. Meteen besef ik me dat ik dit keer een stap verder ben gegaan. Dit keer hebt ik het voornemen om goede voornemens te hebben en wil ik er ook nog eens maanden aan besteden. Is dat erg? Ik houd me aan het volgende citaat:
[quote]“Uit de dromen van de lente wordt in de herfst jam gemaakt”.[/quote]